De juiste leeftijd hebben we nooit geweten. Hij was bij het asiel gebracht met een gebroken onderkaak, mogelijk van een aanrijding. Hij was versiert met een knoopje van een overhemd onder de kin om de breuk te herstellen.
In het asiel viel hij bij binnenkomst gelijk op, door niet van onze zijde te wijken en het geven van kopjes.
Van ons besluit om hem te kiezen hebben we dan ook geen moment spijt gehad.
Hij wende heel snel en met kinderen had hij ook geen enkele moeite. Ze konden alles met hem doen als het maar geen pijn deed of te veel lawaai maakte.
Hij had nog meer verrassingen voor ons in petto.
Behalve een echte kroelpoes, bleek hij ook van wandelen te houden en ging dus mee met de hond uitlaten. Een gezelschapsdier van de bovenste plank en zo kreeg hij dan ook de bijnaam "er-bij-poes".
Hij zat bij ons aan tafel en at soms op zijn manier met ons mee.
 |
| Een hapje mee eten. |
Communiceren kon hij ook goed. Als we weggeweest waren kwam hij bij onze thuiskomst even hallo zeggen en als hij zin in melk had wist hij dat ook heel goed duidelijk te maken.
Naarmate de jaren verstreken kwamen ook de ouderdomsverschijnselen zoals: diabetes en heup problemen.
Omdat onze oppas tijdens de onze vakanties de tweemaal dagelijkse insuline injectie niet durfde te geven hebben we hem ook me op vakantie genomen.
Uit eindelijk is hij slecht één jaar met ons op reis geweest, omdat wij de daaropvolgende jaren onze vakantie doorbrachten bij ons huidige paleisje en werd het reizen voor hem beperkt tot de rit van NL. naar HU. en terug.
Tijdens de verbouwing heeft hij ons regelmatig geholpen bij het controleren van de voortgang van de verbouwing.
Gelukkig had hij geleerd om aan een lijntje uitgelaten te worden en dus kon hij op ons stekkie aan een looplijn loslopen bij het huis.
.jpg)
 |
| Lekker wandelen met het vrouwtje. |
Maar je moet een er-bij-poes zijn om dat niet te laten gebeuren en hij ging mee.
Ook hier wende hij snel en hij pakte zijn ervaringen met wandelen weer op en maakte dagelijks een paar flinke wandelingen met Antoinette van een halfuur of meer. In het begin aangelijnd en later volgen in eigen tempo. Hij had zoveel plezier in dat wandelen dat hij er zelfs om vroeg.
Hij had volgens de geschatte leeftijd berekening er inmiddels minimaal 12 jaar opzitten.
Dus flink sjouwen over ons landgoed en de achterliggende onverharde weg waren grote inspanningen geworden voor een kat van zijn leeftijd. Daarna een hapje en flink bijslapen ter voorbereiding van de volgende middagwandeling.
Een week geleden ging het plot mis.
Hij ging lopen zoeken langs de muren in huis en was min of meer de weg kwijt. Een paar dagen geleden herhaalde zich dit tafereel en hij kwam ergens klem te zitten en wist niet meer dat hij ook achteruit kon lopen. Mogelijk werd hij dement.
Gelukkig wist hij nog wel hoe hij onze hulp moest krijgen door te mauwen. Sindsdien was hij lusteloos en lag hij regelmatig ergens op de vloer waar hij normaliter nooit ging liggen.
Zaterdagavond ging het helemaal mis. Hij kreeg een epilepsie aanval voor onze voeten die zich vervolgens nog twee maal; herhaalde. Uitgeput bleef hij aan onze voeten op de grond liggen.
In de nacht van vrijdag op zaterdag waren wij door zijn luidkeels miauwen wakker geworden en bleek dat hij de controle over zijn lichaam kwijt was. Dit herhaalde zich zaterdag nacht en wij besloten op zondag een dierenarts er bij te halen.
Toen die arriveerde bleek onze geliefde Buxi al in coma en heeft een injectie hem van verder leiden verlost.
Het toeval is dat het vandaag 30-11-2014 is.
Wij hebben op de dag af twaalf jaar van zijn aanwezigheid kunnen genieten.
Nu is hij is niet meer.
O, o wat zullen wij je gezelschap missen.
